مهری نیشابوری - دانشجو دکترای معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

در ایران کمی و ناپایداری بارندگی از یک سو و پراکنش نامناسب آن از سوی دیگر موجب دو بحران جدی، سیل و خشکسالی تواما در یک سال می گردد. در چنین شرایطی ایرانیان از گذشته های دور برای تامین آب و رفع بحرانهای مذکور روشهای مختلفی ابداع کرده اند که یکی از آنها استفاده از آب انبار می باشد. مردم کاشان و نواحی حومه آن، به دلیل وضعیت خاص اقلیم حاشیه کویر، که منطقه ای خشک و کم آب است؛ همیشه در تنگنای تهیه، حفظ و توزیع آب بوده و هستند. لذا تدابیری که در بهره برداری از آب به کار برده اند، تدابیر و روشهای نادر و تجربه شده می باشد و این روشها طی سالها با فرهنگ و معماری مردم این شهر آمیخته شده است. در تحقیق حاضر، پدیده آب انبار که یکی از سازه های آبی است که صرفا جهت ذخیره آب آشامیدنی و با مصالح و دانش بومی و به همت افراد خیر و واقف احداث میگردیده صرفنظر از آن، یک بنای تاریخی، ارزشی و وقفی است که در گذشته به عنوان تنها زیرساخت شهری دربافت تاریخی تامین آب شرب شهری را بعهده داشته می تواند نقش شبکه معین آب شهری را ایفا کند و به عنوان پدافندغیرعامل درموقع فورس ماژور و حوادث غیرمترقبه به خوبی می توان ازاین سرمایه های بجامانده ازگذشتگان بهره برداری کرد

آب انبارهای کاشان،بازآفرینی،بحران آب،شبکه های آب رسانی ،طرح سقایت