اصول تعلیم و تربیت در نظریه انتقادی فردوسی

شاهنامه فردوسی بزرگترین حماسه ملی ایران و بلکه جهان است که در قرن چهارم هجری ( دهم میلادی) یعنی چهار قرن پس از ورود اسلام در ایران به وسیله حکیم ابوالقاسم فردوسی به نظم سروده شده است این مقاله اصول تعلیم و تربیت از نگاه فردوسی را به کاوش نشسته است و قصد دارد، این اصول را در شاهنامه که حاوی بسیاری از عقاید و آداب و رسوم و روحیات مردم ایران در پیش از اسلام است را معرفی نماید. نتایج حاکی از آن است که فردوسی شاهنامه را به قصد تدوین تعلیم و تربیت علمی بنا ننهاده بلکه به اقتضای موضوع به طرح مبانی تربیتی خود بطور غیرمستقیم پرداخته که در تعلیم و تربیت اسلامی مورد توجه بوده است و از نظریه انتقادی بهره برده و توانسته راهبردهای تربیتی را در قالب جذاب شعر به دیگران منتقل نماید تا راهنمای ایجاد اندیشه های جدید در تربیت نسل کارآمد و مقتدر و در نهایت ساختن جامعهای متعالی باشد.

Keywords:

اصول , تربیت , فردوسی , شاهنامه , نظریه انتقادی