مرجان ریاحی

برخی از زنان شاهنامه سکوت را برگزیده اند و یا در نقش نمایشی آنها سکوت به مراتب برجسته تر از هر عمل دیگری است، این در حالی است که از آغاز تا پایان پادشاهی منوچهر چنین خصلتی در مردان شاهنامه دیده نمیشود .حتا پیکها و کارگزاران پهلوانان که نقشهای واسطه ای در کل داستانها دارند، ساکت نیستند و سخنی میگویند هر چند اندک .زنان ساکت شاهنامه گاهی فقط حضورشان موجد کنش میشود. آنها درطرح داستانی گره میاندازند و در انتهای بحران نقش بازی میکنند، بدون اینکه کلامی از جانب آنها نقل شود. لال کردن بعضی از نقشهای زنانه ترفندی عمدی است که فرصت میدهد تا کنش نمایشی برجسته شود . سکوت زنان شاهنامه امری است که آنان را از سایر زنان جدا میکند و امکان تعمق در نقش و اثر بخشی نقشهای آنان را فراهم میآورد.

شاهنامه، سکوت، نقش نمایشی، داستان، زنان.