وحید اصفهانیان - استادیار گروه پریودانتیکس، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
شیرین زهرا فرهاد - استادیار گروه پریودانتیکس، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
محمد بختیاری - دستیار تخصصی گروه پریودانتیکس، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
مونا فیض الهی آلمالو - دندانپزشک، اصفهان، ایران

مقدمه:پری ایمپلنتیت ضایعه التهابی غیرقابل برگشتی است که به وسیله پلاک میکروبی ایجاد شده و در آن علاوه بر نسج نرم اطراف ایمپلنت، استخوان حمایت کننده آن نیز درگیر می باشد. تعدادی از  سیتوکینها در بیماریهای اطراف ایمپلنت افزایش می یابد و مدیاتورهای التهابی که معمولا در پری ایمپلنتیت ردیابی می شوند، سبب فعال شدن استئوکلاستها و تحلیل استخوان می گردند. هدف از این مطالعه، مقایسه سطح IL-23 در بیماران دارای پری-ایمپلنتیت و افراد دارای بافت پری ایمپلنت سالم بود.  مواد و روشها: در این مطالعه بالینی، 19 بیمار دارای پری ایمپلنت و 19 بیمار دارای بافت پری ایمپلنت سالم انتخاب شدند. از مایع شیار  لثه ای سالکوس (پاکت ایمپلنت) بیماران توسط کن کاغذی نمونه گیری شد. نمونه ها داخل ویالهای ترانسفر قرار داده شد و در آزمایشگاه توسط دستگاه الایزاریدر مقدار IL-23 آنها مشخص شد. همچنین رابطه میزان خونریزی و عمق پروبینگ و تشکیل چرک با سطح IL-23 نیز بررسی شد. داده ها توسط آزمونهای t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها:میزان سطح IL-23 در بیماران پری ایمپلنتیت به طور معناداری بیشتر از افراد دارای بافت پری- ایمپلنت سالم بود. (001/0 P <).  بین مقدار IL-23  با عمق پروبینگ (008/0= P)، میزان خونریزی (01/0= P ) و تشکیل چرک (001/0

اینترلوکین, ایمپلنت, پری ایمپلنتیت, مایع شیار لثه ای