صرف مجدد تک صیغه های دوره میانه در دوره نو (یک تحول تاریخی زبان فارسی)
Publish place: Journal of Letter & language، Vol: 20، Issue: 41
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 590
This Paper With 21 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JLL-20-41_015
تاریخ نمایه سازی: 19 تیر 1398
Abstract:
در زبان فارسی، فرایندی وجود دارد که درآن تک صیغه های دوره میانه دیگر به عنوان صیغه فعل شناخته نمی شوند، بلکه به عنوان عنصری بسیط، نه مشتق، در دستگاه فعلی پذیرفته و دوباره صرف می شوند. دلیل فرایند مذکور این است که با از بین رفتن برخی امکانات فعلی زبان فارسی، مانند شناسه های فعلی، صیغه های مختلفی که با استفاده از آن امکانات ساخته شده اند و هنوز در زبان باقی مانده اند به صورت لغات بسیط و قالبی درمی آیند. زیرا امکاناتی که آن صیغه ها بر آن اساس ساخته شده اند، ناشناخته اند. از سوی دیگر تحت تاثیر قاعده قیاس نیز صیغه های بی قاعده، به تدریج به سوی قاعده مند شدن پیش می روند. این فرایند تاریخی را می توان در دو سطح مشاهده کرد: 1/ سطح واژگانی ؛ 2/ سطح ساختی. در سطح واژگانی دو تک صیغه سوم شخص مفرد و فعل امر مفرد از مصدر بودن در دوره نو ماده پنداشته و مجددا صرف شده اند: 1/ هست؛ 2/ باش. در سطح ساختی دو ساختمان فعلی به صورت کلی، نه از مصدری خاص، مجددا صرف شده اند: 1/ صیغه سوم شخص مفرد فعل التزامی (فعل دعا)؛ 2/ فعل تمنایی.
Authors
حامد نوروزی
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند
غلامحسین غلامحسین زاده
دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :