مریم محمدزاده - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران

با مطالعه غزلیات وحشی بافقی متوجه نکته تقریبا پر بسامد و مضمون سازبرخورد شگفت انگیز و گاه توام با رنجش خاطر او از تغافل معشوق در برابر شیفتگی و نیاز عاشقی چون خودش میشویم. این موضوع به اشکال مختلف و به بیانهای دلنشین، چنان در دیوان وحشی جلوه گری کرده که به نظر میرسد در دیوان هیچ شاعری این چنین تاکیدی بر تغافل عامدانه و کاملا مشهود معشوق در برابر نیاز و شیفتگی عاشق، نمیتوان یافت. مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی این موتیف در اشعار عاشقانه وحشی پرداخته و نشان میدهد که بسامد بالای بی اعتنایی های معشوق، باعث آمده که شاعری که هیج سخن تلخ به معشوق نمیگفته و طالب تغافل های دلنشین او بوده بر خلاف سنت شعری غزل از تغافل های دلسوز معشوقانه به سبکی خاص روی آوردو واسوخت در شعرش انعکاس یابد.

تغافل، معشوق، وحشی بافقی،عاشق، موتیف