عباسعلی صالح آبادی - معاون سازمان جغرافیایی و عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی مالک اشتر

سیستم برد بلند Loran-C طی سال های 1945 تا 1970 میلادی توسط ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق با ترسیم چشم انداز استفاده از این سیستم در کاربردهای نظامی توسعه یافت. این سیستم یکی از ابزارهای پیروزی متفقین بر متحدین بود و در طی جنگ جهانی دوم با نام های لورن A و لورن C نامگذاری شد. تا پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 تعداد ایستگاه های زمینی این سیستم به 75 و تعداد گیرنده های مورد استفاده در هواپیما و کشتی متفقین به 75000 رسید. از سال 1945 به بعد از سوی آمریکا و انگلیس بعنوان ابزارهای هدایت ابتدا در کشتی های جنگی و سپس در هواپیمای جنگی مورد استفاده قرار گرفتند. سامانه لورن از یک ایستگاه اصلی و دو ایستگاه فرعی سیگنال های رادیویی با فرکانس پایین را به سمت گیرنده ارسال می نماید. بطوری که اختلاف زمانی بین فرکانس های رسیده در سرعت انتشار امواج ضرب و به اختلاف فاصله تبدیل و در نهایت مکان هندسی نقاط با فاصله مساوری دو فرستنده به عنوان خطوط موقعی برای گیرنده تعیین می شود. در این مقاله نحوه تعیین موقعیت با سامانه LORAN در مقایسه با عملکرد GPS ارائه می گردد.

سامانه تعیین موقعیت، زمین پایه و فضا پایه، سامانه LPS، LORAN