مکان یابی مناطق دارای پتانسیل تغذیه مصنوعی آب زیرزمینی با استفاده از روش GIS و TOPSIS (مطالعه موردی: دشت دهگلان)

افزایش جمعیت، توسعه پروژه های زیرساختی و رشد صنایع وابسته به آب در ایران که جزء مناطق خشک و نیمه خشک است، منجر به دگرگونی ساختار اجتماعی شده است و به طبع آن افزایش تفاضا برای آب شیرین و بهره برداری بی رویه از سفره های آب زیرزمینی مساله کمبود آب را بوجود آورده است. بررسی تغییرات کیفی آب زیرزمینی در برنامه ریزی مدیریت پایدار منابع آب در هر منطقه، از اهمیت فراوانی برخوردار است، زیرا مدیریت و کنترل صحیح این منابع تا حدودی می توان مشکلات منابع آبی را برطرف نماید. فلذا بهره برداری از آب های زیرزمینی باید براساس توسعه پایدار و میزان ظرفیت منابع آب با تغذیه مصنوعی باشد. در این مقاله، ا یک روش GIS محور در محیط رستری نرم افزار برای تصویر کردن مکان های تغذیه مصنوعی در دشت دهگلان استفاده شده است، چرا که موفقیت طرح های تغذیه مصنوعی مستلزم شناسایی مکان مناسب برای احداث طرح تغذیه می باشد. در این مطالعه شش عامل بارش، شیب، تراکم زهکش، کاربری و پوشش زمین، ژئومورفولوژی و نوع خاک برای این منظور بررسی شده اند. استفاده از روش های تصمیم گیری چند معیاره در مکان یابی پروژه ها، امکان استفاده از اطلاعات کیفی و غیرقطعی را به تصمیم گیر می دهد. بر این اساس در تحقیقات جدید مکان یابی پروژه ها به روش تصمیم گیری چند معیاره (روش تاپسیس) مورد توجه قرار گرفته است. یافته ها و نتایج این تحقیق نشان می دهد که در حوضه دشت دهگلان مناطقی که دارای پتانسیل بسیار کم تغذیه مصنوعی هستند به نسبت سایر مناطق وسعت بسیار کمی هم دارند.

Keywords:

مکان یابی , تغذیه مصنوعی , آب زیرزمینی , دشت دهگلان , روش TOPSIS , سیستم اطلاعات جغرافیایی