کاربرد رنگ در فضاهای آموزشی برای کودکان دارای اوتیسم

رنگ ها می توانند پل ارتباطی کودکان دارای اوتیسم با جهانی باشند که این کودکان از برقراری ارتباط با آن ناتوان اند. در حقیقت، این کودکان به دلیل مشکلات مغزی، توانایی درک موقعیت مکانی خود در فضاها را ازدست داده اند و قادر به برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران و پرسش و پاسخ از آن ها جهت آگاهی از موقعیت مکانی خود نیستند. بنابراین، با توجه به حافظه قوی این کودکان در درک اطلاعات دیداری، می توان از رنگ ها به عنوان یکی از در دسترس ترین علائم دیداری جهت تعریف و کدگذاری فضاها و فعالیت های مختلف برای این افراد استفاده کرد. رنگ ها می توانند به این افراد نشان دهند که باید در هر لحظه، در کدام قسمت از فضا باشند و چه فعالیتی را در کجا و چگونه انجام دهند. بدین ترتیب، رنگ ها با برقراری رشته ارتباطی کودکان اوتیسم با جهان پیرامون به دنیای نامفهوم این کودکان، معنا و مفهوم می بخشند. ازاین رو، بدون علائم رنگی این کودکان با ترس و اضطراب ناشی از حضور در یک فضای ناشناخته و غیرقابل پیش بینی روبه رو می شوند. ترس و اضطرابی که می تواند بر روند آموزش این افراد، به عنوان یکی از مناسب ترین شیوه های درمانی اوتیسم، تاثیر منفی بگذارد. پس اهمیت استفاده از رنگ در محیط های آموزشی اوتیسم آشکار است. ازاین رو، هدفی که در این مقاله دنبال شده است، مروری بر کاربرد رنگ های مناسب در طراحی محیط های آموزشی برای کودکان اوتیسم بوده است. در نهایت نیز با مرور و بررسی تحقیقات مرتبط با موضوع این مقاله، مشخص شده است که با کاربرد مناسب رنگ ها در تعریف فضاهای آموزشی، می توان در کاهش اضطراب، حفظ آرامش، تمرکز و درنتیجه، بهبود روند یادگیری و درمان این کودکان موثر بود.

Keywords:

رنگ , فضاهای آموزشی , کودکان اوتیسم , حافظه تصویری