مهدی یگانه - گروه مهندسی مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه شهید چمران اهواز
سید مهدی مرعشی - گروه مهندسی مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه شهید چمران اهواز
نیلوفر محمدی - گروه مهندسی مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه شهید چمران اهواز

محبوس نمودن بازدارنده ی خوردگی در یک ساختار میزبان خنثی (مخزن) و سپس رهایش آن و یا اصطلاحا بکارگیری سیستم بازدارندگی هوشمند ضدخوردگی توجه زیادی را در بین محققان به خود جلب نموده است. این سیستم ها براین اساس طراحی می شوند که هم از واکنش های ناخواسته بین بازدارنده و زمینه جلوگیری به عمل آید و هم بازدارنده در جایی که مورد نیاز است مصرف شود. همچنین، در صورت ایجاد خراش در پوشش ها، این خراش ها بتوانند ترمیم گردند. برای رسیدن به این هدف، تاکنون استراتژی های متفاوتی پیشنهاد شده است. در برخی روش ها، بازدارنده را درون یک ساختار میزبان با ابعاد نانو یا میکرومتری کپسول نموده که فقط در حین آسیب رسیدن به کپسول، بازدارنده آزاد شود و سبب جلوگیری از خوردگی گردد. همچنین، می توان از مخازن مختلف دیگری برای محبوس نمودن بازدارنده ها بهره برد. از جمله ی این مخزن ها می توان به نانولوله ها، ذرات مبادله گر یونی، مواد هادی و پلی الکترولیت های لایه به لایه، مواد متخلخل و غیره اشاره نمود. به عنوان نمونه می توان از نانوذراتی که دارای لایه های متناوب پلی الکترولیتی هستند برای ساکن کردن بازدارنده ها بهره برد. تغییر در شرایط محیطی، پلی الکترولیت ها را تضعیف نموده و سبب آزادسازی بازدارنده در محیط می شود. به طورکلی در سیستم های بازدارندگی هوشمند ممکن است یک تبادل یونی بین یون خورنده و بازدارنده درون سیستم رخ دهد و یا بازدارنده با تغییر pH در منطقه خوردگی آزاد شود و یا اینکه به صورت نفوذ بلند مدت از درون سیستم مانع از خوردگی شود. بنابراین باید تغییراتی در محیط پیرامون رخ دهد تا شاهد آزاد شدن و عملکرد بازدارنده درون پوشش بود.

پوشش هوشمند, خوردگی, رهایش, بازدارنده خوردگی