احمد فروزانفر - عضو هیئت علمی
زهرا عسگری - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شاهد تهران
فریده داودی مقدم - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شاهد تهران

    ادبیات پایداری، گونه­ای مهم و تاثیرگذار از انواع ادبی در ایران­است که در طول تاریخ این کشور، نقش موثری را در بیان و القای مفاهیم مقاومتی، ایفا نموده­است. شاهنامه فردوسی به عنوان پلی برای آشنایی با ریشه­های کهن این گونه ادبی در آثار کلاسیک فارسی، به سبب برخورداری از روح حماسه و منش پهلوانی، بیانگر رابطه­ای معنادار میان حماسه­های خود و مضامین ادبیات پایداری است که با استناد به روش تحلیل محتوا، این مضامین در بخش میانی شاهنامه، دربردارنده  مضامینی چون: دعوت به اتحاد و همدلی، میهن­دوستی، ظلم­ستیزی، بیان جنایت و بیداد­گری، هشدار و...  می باشد که شامل مضامین شاخص و کلی ادبیات پایداری در میان آثار مقاومتی تمامی ملت­هاست که با تطبیق این مضامین در بخش یاد­­­ شده و ارائه شاهد مثال­های مرتبط با موضوع، بی­شک شاهنامه فردوسی از نخستین و کامل­ترین منابع مقاومتی ایرانیان در حوزه  ادبیات پایداری­است.

ادبیات پایداری, حماسه, شاهنامه, فردوسی