سعیده علوی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری و روستایی، دانشگاه محقق اردبیلی
حسین نظمفر - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری و روستایی، دانشگاه محقق اردبیلی
علی عشقی چهاربرج - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری و روستایی، دانشگاه محقق اردبیلی

شناخت امکانات و در پی آن تعیین سطوح برخورداری جامعه روستایی، نخستین گام در فرآیند برنامه­ریزی و توسعه برای این جامعه به­شمار می­رود. از آن­جا که توسعه مفهومی چندبعدی است بررسی سطوح و ابعاد مختلف توسعه و آگاهی از میزان برخورداری نواحی مختلف می­تواند گامی موثر در برنامه­ریزی باشد. این امر نه­تنها از بعد روستایی ، بلکه از جنبه منطقه ای دارای اهمیت است. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی می­باشد. در این پژوهش 58 متغیر با استفاده از مدل پرومته و گایا براساس داده­های سال 1390 تحلیل شده­است. نتایج حاصل­از پژوهش نشان می­دهد دهستان­های قشلاق شمالی و ساوالان در رتبه­های اول و دوم و دهستان­های اجارود­شمالی، محمودآباد، اجارود­مرکزی و انگوت شرقی در رتبه­های آخر قرار دارند. از مجموع 19 دهستان موردمطالعه به­ترتیب 3 دهستان برخوردار (35%)، 5 دهستان تقریبا ­برخوردار (30%)، 7 دهستان تقریبا نا­برخوردار (26%) و 4 دهستان نابرخوردار (9%) می­باشند. میان برخورداری و اندازه جمعیت دهستان­ها رابطه مستقیم وجود دارد درنتیجه دهستان­های برخوردار 35 درصد از جمعیت منطقه را در خود جای داده­اند این درحالی­است که 3 دهستان در گروه برخوردار قرار دارد. درحالی­که 4 دهستان گروه نابرخوردار 9 درصد از جمعیت منطقه را دارا می­باشند. ادامه این روند، تخصیص اعتبارات و امکانات بیشتر به دهستان­های بزرگ، موجب خالی شدن روستاهای دهستان­های کوچک مقیاس خواهد شد و مشکلات زیادی به­بار خواهد آورد.

برنامه ریزی, پرومته, توسعه منطقه ای, گایا, نابرابری