تعیین تاثیر پارامترهای محیطی مدار LEO بر عمق خوردگی اکسیژن اتمی

فضاپیماهایی که در مدار نزدیک زمین (LEO) یعنی در محدوده 1000-150 کیلومتر قرار می گیرند، در خلاء کامل نیستند. شاتل های فضایی، پایگاه های فضایی بین المللی و بسیاری از ماهواره ها در این محدوده قرار دارند. حضور اتمسفر رقیق در این محدوده همراه با نور خورشید سبب ایجاد اکسیژن اتمی با غلظت کم می گردد. سرعت بالای حرکت فضاپیماها (حدود 8Km/s)، باعث می شود که چگالی بالایی از اکسیژن اتمی با انرژی انتقالی موثر 5eV به سطح فضاپیما برخورد کند. در ماموریت های طولانی مدت، نرخ اکسایش و تخریب مواد بسیار مهم است. در این مقاله توسط برنامه ارائه شده ATOMOX و SPENVIS و با اعمال شرایط محیطی مدار LEO، مقادیر چگالی اکسیژن اتمیف جریان اکسیژن اتمی، فلاکس اکسیژن اتمی و عمق خوردگی ماده تعیین می شود. نتایج نشان می دهند که با افزایش فعالیت خورشیدی هرچهار پارامتر شامل چگالی اکسیژن اتمی، فلاکس اکسیژن اتمی، جریان اکسیژن اتمی و عمق خوردگی افزایش می یابند. همچنین در شرایط عدم وجود حرکت گرمایی مقادیر چگالی اکسیژن اتمی، فلاکس اکسیژن اتمی، جریان اکسیژن اتمی و عمق خوردگی جلویی بدون تغییر بوده و تنها مقادیر مربوطه به جهت عقب فضاپیما برابر با صفر می شوند. با افزایش مدت زمان ماموریت، مقدار چگالی اکسیژن اتمی و فلاکس اکسیژن اتمی ثابت بوده و مقادیر جریان برخورد اکسیژن اتمی و عمق خوردگی افزایش می یابد.

Keywords:

خوردگی اکسیژن اتمی , چگالی اکسیژن اتمی , مدار ATOMOX , LEO