مهسا عزیزی - کارشناسی ارشد مدیریت در سوانح طبیعی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

زمینه و هدف: بلایای طبیعی همواره جان انسانها را به مخاطره انداخته است. سیل یکی از مهمترین بلایای طبیعی است که خسارات زیادی را سالانه در مناطق مختلف کشور تحمیل میکند . در این مقاله سیل و مشخصات حوضه آبریز رود خانه کن در استان تهران بررسی میشود . هدف اصلی مقاله حاضر بررسی چالشهای فراروی مدیریت سیل در بخش کشاورزی و ارایه راهکارهای مناسب در جهت مدیریت ریسک سیل در حوضه آبریز کن است.روش: در این مقاله با استفاده از نرم افزار GIS دوره بازگشت سیل در مقیاس 5، 10 ، 25 و 50 ساله با در نظرگرفتن کاربری اراضی کشاورزی در حوضه آبخیز کن در شمال تهران مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. برای حوضه آبخیز کن سطوح خطر 1 تا 5 درصد با سطح آسیب ناچیز، 5 تا 10 درصد با سطح آسیب کم، 10 تا 15 درصد با سطح آسیب متوسط، 15 تا 20 درصد سطح آسیب زیاد، 20 تا 25 درصد سطح آسیب بسیار زیاد و 25 تا 30 درصد سطح آسیب ویران کننده تعریف گردید.یافته ها: نتایج بدست آمده نشان میدهد که با افزایش دوره بازگشت از 5 به 10، 25 و 50 میزان آسیب در حوضه افزایش پیدا میکند . در دبی سیلابی 5 ساله و 10 ساله سطح آسیب در حوضه بسیار کم پیشبینی میشود . در دبی سیلابی 25 ساله نیز سطح آسیب متوسط ارزیابی میگردد . اما با توجه به وجود سطح آسیب ویران کننده د ر دبی سیلابی 50 ساله به طور میانگین 2/066 درصد اراضی در سطح آسیب متوسط تا ویران کننده قرار میگیرند. نتیجه گیری: روند رو به افزایش سیل در د ه ه های اخیر در حوضه کن استان تهران لزوم توجه و مطالعه هر چه بیشتر مناطق خطرپذیر سیل به منظور مدیریت ریسک سیل و توسعه برنامه های مدیریت حوضه رود خانه به خصوص د ر اراضی کشاورزی این حوضه را میرساند.

دوره بازگشت، باغات کشاورزی، آسیب پذیری، مدیریت بحران، سیل، حوضه آبخیز کن.