هدیه حسنوند - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی لرستان، خرم آباد، ایران
نسرین دهقان - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
کاظم ندافی - مرکز تحقیقات آلودگی هوا، پژوهشکده محیط زیست، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
ذبیح اله یوسفی - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

زمینه و هدف: گاز رادن یکی از عوامل خطر محیطی در هوای داخل است که مواجهه با آن سبب افزایش ریسک سرطان ریه می شود و پس از سیگار دومین عامل سرطان ریه شناخته می شود. بنابراین هدف از این مطالعه اندازه گیری غلظت گاز رادن در منازل مسکونی و اماکن عمومی شهر نوراباد ممسنی و برآورد دوز موثر دریافتی ناشی از مواجهه با آن بوده است. روش بررسی: در این مطالعه 52 منازل مسکونی و 8 مکان عمومی جهت اندازه گیری غلظت گاز رادن هوای داخل مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه گیری غلظت رادن هوای داخل به روش غیرفعال با استفاده از آشکارسازهای ردپای آلفا (CR-39) به مدت سه ماه انجام گرفت و پس از این مدت آشکارسازها برای شمارش تعداد ردپاها به آزمایشگاه ارسال شدند. یافته ها: نیتاج نشان می دهد، میانگین (±انحراف معیار) غلظت گاز رادن در هوای داخل منازل مسکونی و اماکن عمومی به ترتیب (14/7 ±) 42/4 و 32/9(20/1 ±)Bq/m3 بود و در همه محل های نمونه برداری، غلظت رادن کمتر از مقادیر استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا و رهنمود سازمان جهانی بهداشت بوده است. همچنین دوز موثر دریافتی سالانه ناشی از گاز رادن در مناطل مسکونی به طور میانگین 1/07mSv تخمین زده شد. ارزیابی نتایج به دست آمده نشان می دهد که در مورد منازل مسکونی رابطه معنی داری میان نوع اتاق و تعداد طبقه با غلظت رادن وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بیانگر این است که غلظت گاز رادن به عنوان یک عامل خطر محیطی در محل های مورد بررسی کمتر از حدود اعلام شده در رهنمود سازمان جهانی بهداشت بوده و احتمالا نقش قابل ملاحظه ای در ایجاد اثرات بهداشتی منتسب به آن ندارد.

گاز رادن، سرطان ریه، هوای داخل، نوآباد ممسنی