دلبستگی مادر و کودک و نقش پرستاران در ایجاد تعامل هر چه بیشتر والدین و کودکان

مقدمه: دلبستگی، ارتباطی هیجانی میان دو نفر است، که آنها را از لحاظ فیزیکی و مکانی به هم پیوند می زند و تداوم مییابد. دلبستگی برای زنده ماندن و رشد سالم اطفال، ضروری است. بلافاصله بعد از تولد، مادر و نوزاد از ابعاد روانی و جسمی برای تعامل دو طرفه آماده هستند. از نظر روانی؛ خانواده، آماده ملاقات و تعامل با نوزاد می باشد و از نظر فیزیولوژیکی؛ ساعت اول زندگی، زمان هوشیاری نوزاد است. نوزاد قبل از به خواب رفتن، هوشیار است و رابطه چشمی برقرار می کند و به جستجو برای یافتن سینه ی مادر پرداخته و شروع به شیر خوردن می کند. این مقاله سعی دارد، ضمن توجه به اهمیت ابعاد روانی و جسمی تعامل میان والدین و فرزندان، به معرفی عوامل تخریب کننده ی این تعامل و نقش پرستار در این زمینه بپردازد.مواد و روش ها: این تحقیق یکی مطالعه مروری می باشد که بر پایه اطلاعات جمع آوری شده از جستجوی منظم منابع اینترنتی از جمله SID و Google و مطالعات کتابخانه ای انجام شده است و برای تحقق اهداف از مقالات چاپ شده ما بین سال های 2000 تا 2012 استفاده گردیده است. یافته ها: دلبستگی برای زنده ماندن و رشد سالم اطفال ضروری است. اولین ارتباط های بین فردی از رابطه مادر و نوزاد آغاز می گردد. این ارتباط، سبب افزایش دلبستگی مادر و نوزاد می گردد. در صورت وجود تعامل میان پدران و اطفال، اطفال به پدرانخود دلبستگی زیادی که شبیه دلبستگی با مادر است، پیدا می کنند. دلبستگی مضطربانه در دوران طفولیت با خطر بالای مشکلات رفتاری، اجتماعی و هیجانی دوران کودکی رابطه دارد. کودکانی که در دوران شیر خوارگی در محیط متنوع تر و بهتری از لحاظ پرورشی، رشد کنند، رشد ذهنی و عقلانی به مراتب بهتری در مقایسه با سایر همنوعانشان دارند. ارتباط میان اولین مراقب و نوزاد یک ارتباط متقابل است. نیازهای جسمی و روانی نوزادان توسط رفتارهای مراقبتی والدین مانند شیر دادن، نوازش کردن، تمیز کردن و بازی کردن رفع می شود. با توجه به توانایی نوزاد برای درک و دریافت این کمک ها، نوزاد به مراقبت کننده پاسخ می دهد. بحث و نتیجه گیری: مهم ترین اصل در نظریه دلبستگی این است که تفاوت های فردی موجود در دلبستگی اطفال محصول نوع رابطه طفل با مادر یا مراقبش است. وجود مراقبان با کفایت بالا، سبب رشد شخصیت و پرورش استعداد و توانمندی کودک شده و دلبستگی مناسبی میان کودک و مراقبش ایجاد می کند. امنیت کودک نه تنها توسط مادر و با رفع نیازهای جسمی و عاطفی او تامین می شود، بلکه وجود پدری مهربان در کنار کودک، نیز می تواند در این زمینه کمک کننده باشد.