روش های نیل به معرفت شهودی در رسایل فارسی سهروردی

مسیله معرفت شناسی از مباحث مطرح در اندیشه فیلسوفان و عارفان است. برای نیل به حقیقت چند روش معرفت شناسی وجود دارد یکی از آن معرفت شهودی است، معرفتی که با علم حضوری صورت میگیرد و از راه یادکردن خدا، مراقبه، تزکیه و تهذیب نفس، ریاضتهای عارفانه و زندگی صوفیانه به دست می آید، این معرفت مستقیم و بدون اسباب علم حصولی امکان پذیر است و به حوزه بصیرت باطنی و مکاشفات حاصل از تجارب عرفانی مربوط میشود. شیخ شهاب الدین سهروردی پایه گذار مکتب اشراق، برجسته ترین فردی است که در عرصه فلسفه به آن توجه ویژهای دارد. او در حکمه الاشراق طریقه معرفت شناسی مشایی را که قبل از او بوده، کامل نمیداند و معتقد است که روش مشایی، ما را به حقیقت معرفت سوق نمیدهد البته آن را رد نمیکند بلکه می گوید با کشف و شهود بهتر میتوان به حقیقت رسید. اما سخنان سهروردی در باب معرفت به صورت منسجم نیست مثلا بحثی جداگانه به این مورد اختصاص نداده است. اغلب به صورت پراکنده در آثارش بیان کرده است بنابراین با کاوش در آثار او، اندیشه هایش گشوده میشود. در این مقاله رساله های فارسی او از این منظر مورد بررسی قرار میگیرد. نتایج نشان میدهد که در رسایل، معرفت شهودی راه مورد نظر او برای رسیدن به حقیقت است و مهمترین طریق نیل به آن توجه به زهد، تزکیه نفس، ریاضتها و ترک تعلقات مادی است.

Keywords:

شهاب الدین سهروردی , معرفت شهودی , رسایل , ریاضت , تزکیه نفس