منصور الهیاری - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، سازمان نوسازی شهر تهران، تهران، ایران
شرمین حبیب ساوجبلاغی - کارشناسی ارشد، طراحی شهری، سازمان نوسازی شهر تهران، تهران، ایران

با گسترش شهرها و توسعه خیابانهای عریض شهری با حاکمیت خودرو، به تدریج از نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده در محور شهرها وفضاهای شهری کاسته شد و نیازهای عابر پیاده و طراحی فضاهای شهری با مقیاس انسانی نادیده گرفته شد که باعث معضلاتی از جمله تضعیف حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان گردید. تحقیق حاضر به دنبال با شناسایی معیارهای قابلیت پیاده مداری در طراحی خیابانهای شهری و تحلیل قابلیت پیاده مداری محور خیابان سپه شهر قزوین بر اساس این معیارها پرداخت. این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی بوده و به دنبال ارتباط بین پیاده راهها و سلامت ساکنین است، اینکه چه ارتباطی بین پیاده راهها و سلامت ساکنین وجود دارد آیا پیاده راه ها در سلامت شهروندان نقش دارند اگر این چنین است چگونه ایجاد و ارتقاء پیاده راه ها می تواند بر سلامت شهروندان در فضاهای شهری تاثیرگذار باشند که با استفاده از ابزار پرسشنامه اقدام به جمع آوری اطلاعات مورد نیاز گردید و به نتیجه رسید ارتباط تنگاتنگی بین نوع طراحی فضا و سلامت ساکنین وجود دارد و میبایست در طراحی فضاها به نقشو حضور انسان توجه داشته و از توجه صرف به فضای شهری اتومبیل مدار خودداری کرد. همچنین به این نتیجه رسید خیابان سپه قزوین با توجه به مکانهای شاخصی که در آن وجود دارد قابلیت تبدیل شدن به پیاده راه را دارد که این امر تغییراتی در نوع خدمات ارائه شده را میطلبد.

انسان، فضاهای شهری، پیاده راه، سلامت شهروند