استفاده ازباغ های عمودی به عنوان انرژی نو در ساختمان های پایدار

دانش معماری ، دانشی است که از دیرباز مورد توجه بشر قرار گرفته است. از آنجایی که تمامی ساعات روزانه فرد در فضای بسته ی محل کار یا زندگی یا مراکز مختلف میگذرد ، توجه به این علم بسیار ضروری است. معماری پایدار در واقع نمایانگر ارتباط بین معماری نوین و پایداری فضای محیطی است. از آنجایی که با گسترش بی رویه ی جاده ها و نیز شهرها ، به دنبال افزایش جمعیت ، فضای باز سبز محیطی رو به کاهش بوده و این موضوع در شهرهای بزرگ ، به مشکلی جدی بدل شده است. در حوزه ی دیوار سبز در معماری پایدار ، دانش معماری با توجه به شرایط اقلیمی ، فرهنگی ، اقتصادی ، اجتماعی و با توجه به مسایل آلاینده ی هوا و نیز افزایش گازهای گلخانه ای ، توجه ویژه ای به محیط زیست درکنار ساخت محیط مناسب زندگی و ایجاد منظرهای متفاوت دارد. در معماری نوین ، علاوه بر ساخت محیط و فضای مناسب کاری و زندگی ، به فضاهای بیرونی نیز توجه ویژه ای شده و در فضای شهری و محیط زیستی نیز ، این دانش وارد شده است. در این دانش نوین که به نام معماری پایدار شناخته میشود ، با رویکرد زیست محیطی به طراحی فضاها میپردازد که از طریق محیط های پایدار شهری خلق کند. یکی از عناصر مورد استفاده در این دانش ، دیوار سبز است. دیوارهای سبز پوشش های گسترده گیاهی هستند که به صورت عمودی بر روی نمای بیرونی و داخلی ساختمانها استفاده میشود. این سازه های سبز،نه تنها به محیط آسیب نرسانده بلکه به گسترش و فعال شدن اکوسیستم نیز کمک شایانی میکند. در حال حاضر ، با توجه به نقش دیوار سبز در معماری ، این عنصر به عنوان روشی در تثبیت محیط های سبز و تلفیق آن در محیط های شهری شناخته شده است.

Keywords:

باغ عمودی , انرژی های نو , ساختمان پایدار , پایداری