آزادی اجتماعات در حقوق ایران

آزادی اجتماع یا حق آزادی اجتماع از جمله مهمترین حقوق بشر نسل اول به شمار می آید که به طور گستردهای در سطح بین المللی، منطقه ای و ملی در اسناد مختلف حقوق بشری در زمره حقوق مدنی و سیاسی به رسمیت شناخته شده است. این آزادی افراد را قادر میسازد تا با یکدیگر تجمع نموده و به طور جمعی مصالح و منافع مشترکشان را بیان نموده یا ارتقاء ببخشند و از آنها دفاع نمایند. براساس اصل بیست و هفت قانون اساسی تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها بدون حمل سلاح,به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد ازاد است. لذا یکی از جلوه های بارز مشارکت همگانی، تجمعات افراد است که مردم از طریق آن به صورت مدنی و مسالمت آمیز، خواسته ها، مطالبات و اعتراضات خود را بیان میکنند. این حق آزادی ازجمله آزادیهایی است که به عنوان حق طبیعی مورد شناسایی بین المللی قرار گرفته است. با توجه به اینکه این آزادی نقش اساسی و مهمی در برآورده ساختن دیگر حقوق و آزادیهای بشری بالاخص آزادیهای سیاسی مانند حق تعیین سرنوشت سیاسی، آزادی بیان، آزادی تشکیلات، انتخابات آزاد و حق رای دارد، میتوان آن را یکی از حق های بنیادین افراد بهشمار آورد. با درنظرداشتن این واقعیت که بسیاری از حقها و آزادیها مطلق نبوده و دارای محدودیتهایی در جامعه هستند، آزادی اجتماعات نیز با محدودیتهایی ازجمله مسالمت آمیزبودن روبه روست. همچنین اطلاعدادن جهت برگزاری اجتماعات یا اخذ مجوز از دیگر چالشها و موانعی است که در این آزادی برای افراد متصور است. در این مقاله، آزادی اجتماعات در حقوق ایران مورد بررسی قرار گرفته و به روش توصیفی- تحلیلی و ابزار کتابخانه ای تهیه گردیده است.

Keywords:

آزادی , آزادی اجتماعات , قانون اساسی