چگونگی رسیدگی به دعوای اضافی در قوانین جمهوری اسلامی ایران

باتوجه به عدم تعریف دعوای اضافی در قانون آیین دادرسی مدنی ایران، حقوق دانان حقوق خصوص تبیین بنای دعوای اضافی، در فضای دکترین و نظریه پردازی، دیدگاه ها و نظرات متفاوتی را بیان داشته اند. برخی دعوی اضافی را ذیل ماده 17 قانون آیین دادرسی مدنی قرار داده و بعضی آن را از جمله مصادیق ماده 98 قانون مزبور قلمداد کرده اند. آن چه در این رابطه شایان عنایت است این که هرچند می توان در مقایسه این دو دیدگاه، نظر نخست را موجه تر دانست، لیکن در این صورت با این ایراد مواجه خواهیم شد که ماده مزبور طواری دادرسی را به طور عام مورد بررسی قرار داده است و دعوای اضافی قسمی از این نوع دعاوی است. ارائه دعوای اضافی نیز با وجود شرایطی هم چون ارتباط دعوای اصلی و اضافی، طرح آن از سوی یکی از طرفین دعوای اصلی، رعایت مهلت قانونی و هم عرض بودن قابل طرح می باشد. در رابطه با طرح دعوای اضافی در مواردی که در یک شعبه مطرح می شود، قاضی با صدور رسیدگی توامان پس از احراز ارتباط یا وحدت منشا، هر دو پرونده را ضمیمه می کند و به صورت یکجا تحت بررسی قرار می دهد. در مواردی که دعوای اصلی و اضافی در دو شعبه مختلف یک دادگاه مطرح می شود، در شعبه ای که توسط رئیس شعبه اول تعیین می شود مورد رسیدگی قرار می گیرد که این انتخاب به دلیل سبق ارجاع و یا ناشی از تخصص و تبحر قاضی یک شعبه در یک موضوع خاص می باشد.

Keywords:

دعوای اضافی , طواری دادرسی , آیین دادرسی مدنی , ارتباط کامل