بررسی تاثیر نسبت مصالح سنگی بر خواص تازه بتن خود تراکم

امروزه بتن خود تراکم به دلیل دارا بودن خواص تازه و سخت شده مناسب به صورت انبوه در پروژه های عمرانی استفاده می شود. با مطرح شدن بتن خودتراکم ، نحوه پر کردن قالب به طور کلی تغییر کرده است ؛ اجزای تشکیل دهنده بتن خودتراکم از ذرات به اندازه میکرو تا سانتی متر متغیر است. ورود افزودنی های فوق روان کننده و اصلاح کننده لزجت ، منجر به بتن های خودتراکم قابل کنترل با جریان بالا و ویسکوزیته مناسب گردید. با وجود افزودنی های متنوع جهت دستیابی به بتنی مرغوب تر، همچنان این بتن دارای مشکلات و معایبی در استفاده وسیع و گسترده می باشد. بعضی از این مشکلات به علت عدم شناخت کامل خواص این بتن و برخی دیگر به دلیل حساسیت شدید این بتن نسبت به پارامترهای طراحی می باشد. بتن خودتراکم در مواردی که شبکه بندی آرماتورها فشرده است، گزینه مطلوبی است و همچنین عدم استفاده از لرزاننده، آلودگی صوتی محیط را به نحو قابل ملاحظه ای کاهش می دهد. علی رغم ویژگی های مطلوب، طرح اختلاط و اجرای این نوع بتن به عوامل متعددی از قبیل دانه بندی مصالح سنگی، نوع مواد افزودنی و همچنین فیلرهای مورد استفاده بستگی دارد. در نظر گرفتن هریک از معیارهای فوق، کیفیت بتن سخت شده و کارپذیری بتن تازه را تحت تاثیر قرار می دهد. لذا این مقاله اثر نسبت سنگدانه برخواص تازه بتن خودتراکم بر روی 9 طرح اختلاط بررسی شده است. نتایج نشان می دهد که با ریزتر شدن مصالح سنگی ( افزایش ماسه نسبت به شن ) خواص تازه بتن بهبود می یابد.

Keywords:

نسبت سنگدانه , بتن خود تراکم , خواص تازه , فوق روان کننده , لزجت