تاثیر طراحی زمینه گرا در همگرایی طرح با محیط و نقش آن در کاهش مصرف انرژی

زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در معماری است که عناصر طرح درون آن شناخته ،پرداخته و ساخته می شوند.دیدگاه مزبور به جنبه های کالبدی توجه دارد.این سبک از معماری است،که سبب به حداکثر رساندن منفعت از مشخصه های بستر و شرایط محیط زیستی شده است. و محصول آن به حداقل رساندن شرایط نامطلوب ساخت وساز است. برخی از ویژگی های معماری زمینه گرا به این شرح است. در نظر گرفتن ویژگی های فرهنگی. اجتماعی، تاریخی و اقتصادی افرادی که از ساختمان ها استفاده خواهند کرد. در نظر گرفتن ویژگی های شهر، کوچه ها، میادین و مصالح بومی,طراحی و ساخت. سازگار با شرایط آب و هوایی، رطوبت، سرما، گرما، جنگل و بیابان.که به موجب این امر است که معماری زمینه گرا اولین گام را در کاهش مصرف انرژی بر می دارد. توجه به بستر معماری و داده های طرح از ابزار مولد اولیه معماران در فرایند طراحی هستند و رویکرد اصلی طراحی را تعریف می کنند؛ این رویکرد، به تجلی گسترده گزینه های طراحی منجر شده است و در نهایت ارزیابی موفق تر از را ه حل ها و طراحی های کامل تری را به دنبال دارد. در حال حاضر، بی توجهی به بستر در بسیاری از طراحی های امروز رایج است. روش تحقیق ، توصیفی – تحلیلی و متکی بر تکنیک تحلیل محتوا می باشد.این مقاله به مطالعه تاثیر توجه به بستر و زمینه طرح در طرح های معماری و تاثیر آن در کاهش مصرف انرژی پرداخته است و سعی شده تا وجوه گوناگون این دیدگاه را بررسی و جایگاه آن را در کاهش مصرف انرژی روشن سازد.

Keywords:

معماری زمینه گرا , مصرف انرژی , اقلیم ایران , زمینه کالبدی , شرایط محیطی