علیرضا یزدانی - کارشناسی ارشد ، گروه معماری، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران

فضاهای تفرجگاهی از مهم ترین عناصر منظر شهری به شمار میروند که نقش اصلی در حرکت شهروندان در شهر و ادراک آنها از محیط را فراهم می کند. راه رفتن فضاهای تفرجگاهی شکلی ابتدایی از تجربه کردن شهر را به ما می دهد که می تواند موجب تقویت رابطه اجتماعی و معنوی شهروندان تلقی گردد ولی اغلب به دلیل بی توجهی و تخصیص امکانات ناچیز و ناقص و عدم توجه به امنیت در سطح تفرجگاه ها و عدم آموزش و آگاهی مردم از قوانین حرکت پیاده ها حقوق واقعی خویش را نشناخته و گاهی از این حق محروممی شوند. بر این اساس ارتقای فضاهای شهری در جهت ایجاد محدوده هایی برای عابرین پیاده و امنیت آنان نیاز به تفکری نو برای سهم عابر پیاده دارد. و تفکر نوین نیازمند ساز و کارهای اجرایی و برنامه ریزی دقیق می باشد که تعادل میان طراحی فضاهای شهری، عابر پیاده و وسیله نقلیه را در مورد شهرها پدید آورد. در فضاهای شهری ایرانی وجود تفکرات نوین برای ارتقاء کیفیت فضاهای شهری که می تواند منشاء خلاقیت و نوآوری باشد متاسفانه جایگاهی ندارد؛ لذا در این پروژه سعی بر این است که با استفاده از مطالعات گستردهو استفاده روش توصیفی تحلیلی (پیمایشی) و با هدف کاربردی توسعه ای، در خصوص ارتقاء کیفیت فضاهای سبز شهری موثر واقع شود. جامعه آماری، جمعیت 10 سال به بالای شهر کرمانشاه که بر اساس سرشماری سال 1390 ، برابر با 731144 نفر، براساس فرمول کوکران 360 پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شد. که در این پژوهش یافته ها نشان داده اند؛ که مولفه های کیفیات فضای سبز در سطح نامناسبی قرار دارند و پارک شرقی در شهر کرمانشاه در جهت پاسخگویی به نیازهای شهروندان و توسعه شهری از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست.

امنیت، تفرجگاه های شهری، فضاهای سبز، کیفیت فضاهای سبز شهری، پارک شرقی کرمانشاه.