خوانش اصول برنامه ریزی همکارانه از دریچه مفهوم منفعت عمومی و بکارگیری آن در نظام برنامه ریزی شهری ایران و نقش و وظایف برنامه ریزان

برنامه ریزی شهری در ایران تاکنون بیشتر در قالب رهیافت های سنتی و به طور خاص رهیافت جامع عقلانی آن باقی مانده است. با روشن شدن کاستی های رهیافت های مذکور، یک تلاش بطئی جهت ارتقای فرآیند و فرآورده ی برنامه ریزی شهری در نظام موجود صورت پذیرفته است. به موازات این تغییرات، نظریه و کنش برنامه ریزی در کشورهای توسعه یافته نیز تغییر یافته و بسته به زمینه های مختلف، شیوه های متفاوتی پیگیری و اجرا می شود. پس از گرایش برنامه ریزی شهری به جلب مشارکت در دهه های شصت و هفتاد میلادی، نظریه ی برنامه ریزی همکارانه، به عنوان شیوه ی پیشرفته از جلب مشارکت مردمی مطرح شد که موجب تغییر در کنش های نظری و عملی توسعه شهری و منطقه ای و نزدیک شدن به تحقق منفعت عمومی شده است. انگیزه ارتقای شیوه برنامه ریزی شهری در ایران در کنار قوت نظری برنامه ریزی همکارانه، این سوال را پدید می آورد که آیا می توان این شیوه از برنامه ریزی شهری را در سازوکار برنامه ریزی ایران بکار بست رویکرد این پژوهش کیفی می باشد و به منظور جمع آوری داده ها و اطلاعات از شیوه های اسنادی و کتابخانه ای استفاده شده است. در این پژوهش به بررسی ویژگی های نظریه برنامه ریزی همکارانه و شیوه های وفاق سازی و شبکه قدرت از منظر توجه به منفعت عمومی پرداخته شده است تا در ادامه بتوان شرایط به کارگیری این نظریه را درکشور ایران رو مورد واکاوی قرار داد و نقش و وظایف برنامه ریزان شهری را در این میان تعیین کرد.

Keywords:

برنامه ریزی همکارانه , منفعت عمومی , وفاق سازی , شبکه قدرت , نظام برنامه ریزی شهری ایران , برنامه ریزان