صونیا زارع - دانشگاه فرهنگیان، رشت
صغری زارع - دانشگاه گیلان، رشت

زبان یکی از اعضای بدن انسان و نعمتی الهی است که علاوه بر بلعیدن و چشیدن، در سخن گفتن هم نقش دارد. به کارکردهای این عضو در سعادت و شقاوت بشر در قرآن و روایات رسیده از پیامبر مکرم اسلام (ص) و ائمه معصومین (ع) اشاره شده است. توصیه به تادیب و تربیت زبان به سبب بهره مندی از فایده های آن در آرامش و تعالی فرد و جامعه بسیار مورد تاکید است. عارفان مسلمان که پیروی از شریعت را اساس کار طریقت خویش ساخته اند و در مسیر سیر و سلوک الهی از فایده های تربیت انبیاء و اولیای الهی (ع) برخوردار شدند، سخنان نغز و رفتارهای پسندیدهای که نشان از سلامت روان می باشد از خود بروز دادند که در متن های عربی به جای مانده از قرن دوم هجری به بعد به ما رسیده است.در این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی سعی شده تا آموزههای تربیتی مربیان عرفانی در تربیت زبان و نقش آن در ارتقاء بهداشت روان مورد بررسی قرار گیرد

صمت، آفت های بیان، تقوا، آرامش روحی