علی بالویی - دانشجوی کارشناسی رشته علوم و مهندسی جنگل، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

تحقق اهداف مدیریتی و بهره برداری اصولی از جنگل نیازمند دسترسی به بخش های مختلف آن است که این امر از طریق جاده های جنگلی ممکن می شود. از طرفی احداث جاده در یک منطقه جنگلی در واقع یک دخالت عمده در طبیعت دست نخورده و ناشناخته ی جنگل بوده و منجر به برهم زدن تعادل طبیعی می گردد. یکی از مهم ترین آثار سوء، ساخت جاده های جنگلی غیر استاندارد و یا ساخت جاده ها در مناطق حساس به لغزش و رانش می باشد. محل خاکبرداری و خاکریزی در راه های جنگلی اهمیت بسزایی دارد و چنانچه به فرم قابل قبولی ساخته نشوند و مهمتر از آن پایداری آنها مد نظر قرار نگیرد می تواند باعث خرابی و برهم زدن تعادل راه شود. با توجه به اینکه راه های جنگلی بویژه راه های دامنه ای، جریان طبیعی آب را روی دامنه برهم می زنند در کنار سایر تاسیسات هدایت جریان آب، ثبات شیروانی های کناری نیز از شرایط لازم برای هدایت جریان آب و تداوم کار این راه ها می باشد. بدین منظور روش های بیومهندسی خاک به منظور حل مشکلات لغزش و رانش دامنه های خاکبرداری و خاکریزی مستلزم ایجاد سامانه های زنده با کمک گیاهان، خاک و دیگر مواد است. این روش به دلیل هزینه های اولیه کمتر در استقرار و نگهداری دامنه ها در سالهای اخیر مورد توجه بسیاری قرار گرفته است.

جاده های جنگلی، لغزش، رانش، خاکبرداری، خاکریزی، زیست مهندسی