تقابل دوگانه مرگ و زندگی در غزلیات شمس

یکی از مضامینی که در نظام نشانهشناسی و زبانشناسی از اهمی6ت بسزایی برخوردار است، تاثیر تقابلهای دوتایی در نظم بخشیدن به تجربیات پیچیده بشری است. نشانهشناسان ساختارگرا بر اهمیت تقابل ها در زبان تاکید داشته اند و تعیین تقابل های معنایی دو قطبی، از روشهای تحلیلی ایشان در جهت دسترسی به معنا بوده است. ژاک دریدا از جمله دانشمندانی بود که در این زمینه با طرح نظریه متافیزیک حضور،تقابل های دوتایی را مطرح و نقدکرد. بر اساس اندیشه دو قطبی نگری، خوب در برابر بد، حقیقت در مقابل دروغ، حس در برابر اندیشه و مرگ در تقابل زندگی قرار میگیرد. در آثار شاعران و نویسندگان پارسی زبان نیز این اندیشه موج میزند. از میان این تفک6ر، توجه به تقابل مرگ و زندگی از بسامد بالایی برخوردار است و در شعر و ادب پارسی همواره مرگ و زندگی رویاروی هم ایستادهاند و شاعران بسیاری در به تصویر کشیدن این دو قطب مهم دنیای بشری قلم فرسایی کردهاند. از جمله این شاعران، مولانا، نگاه عمیقی به این مقوله داشته است. نگارنده در این مقاله میکوشد به بررسی دیدگاه مولانا درباره مرگ و زندگی در غزلیات شمس بپردازد.

Keywords:

تقابلهای دوگانه , مرگ , زندگی , مولانا