عشق و ده: نگاهی تطبیقی به تصوف و دائوییسم

دائوییسم از جمله سنت های عرفانیست که فاقد عنصر عشق در ارتباط با مبدا متعال است. حال آنکه عشق الهی در تصوف بعنوان آموزه اصلی و عنصر مسلط این سنت عرفانی ظهور یافته است. در مقاله حاضر، دائوییسم و تصوف با تمرکز بر همین موضوع مورد مطالعه قرار گرفته اند. چنین می نماید که آن دسته از سنت های عرفانی که مفهوم عشق به عنوان عنصر اصلی در آن ها مشهود نیست فاقد شور و اشتیاق در رابطه با مبدا متعال باشند. پژوهش حاضر از سویی قائل به وجود هسته ای مشترک برای تجربه های مختلف عرفانی است، و از سوی دیگر با این فرض که کیفیات موجود در تجربه عرفانی، با توجه به آموزه های اصلی هر سنت عرفانی تعبیر و تفسیر می شوند، در پی معرفی آموزه اصلی عرفان دائویی کهن بوده است که خصوصیات پدیداری تجربه عرفانی با تکیه بر آن تعبیر شوند. د ه به عنوان نیرویی درونی و محرکی برای نائل آمدن به مقصود انسان برین و وصول به مبدا متعال جایگاهی ویژه در دائوییسم دارد. ارتباط بنیادین پنج کیفیت پدیداری تجربه های عرفانی، شامل شادی، شوق، شناخت، نیستی، و جاودانگی با آموزه اصلی هرازیکدو سنت عرفانی تصوف و دائوییسم، یعنی عشق و ده نیز با هدف مقایسه آنها روشن خواهد شد.

Keywords:

دائویسم , تصوف , عشق , ده