مفاهیم خیر و شر از متون کهن ایران باستان تا شاهنامه فردوسی

خیر و شر و رویارویی و مقارنه آنها از مفاهیم اصلی اندیشه ایرانیهای قبل و بعد از اسلام میباشد. این مقاله با هدف بررسی این مفاهیم در متون کهن ایران باستان و بازتاب آنها در شاهنامه فردوسی نوشته شده و تلاش گردیده طی آن به پرسشهایی پیرامون جایگاه و معنای خیر و شر در متون کهن ایران باستان و شاهنامه فردوسی پاسخ داده شود. روش پژوهش به کار رفته توصیفی تحلیلی بوده و طی آن ابتدا مفاهیم خیر و شر در قدیمیترین متون ایرانی چون اوستا، مینوی خرد، وزیدگیهای زادسپرم و بندهش مورد بررسی قرار گرفته و سپس جایگاه این مفاهیم در شاهنامه فردوسی به بحث گذاشته شده است. در نهایت نویسنده به این نتیجه رسیده که مفاهیم خیر و شر به کار برده شده در شاهنامه با این که بازتاب کاربرد آنها در متون و باورها و آیینهای کهن ایرانی است؛ اما فردوسی این مفاهیم را به طور مطلق در شاهنامه استفاده نکرده و وجود این دو نیرو در شاهنامه به معنای تقسیم سیاه و سفیدی انسانها و سرزمینها و موجودات به عنوان خیر مطلق یا شر مطلق نمیباشد.

Keywords:

شاهنامه فردوسی , خیر و شر , ایران باستان ,