بررسی چگونگی کاربرد علم بیان در داستان بیژن و منیژه شاهنامه

علم بیان که یکی از سه شاخه ی اصلی علوم بلاغی محسوب می شود، از معیارهای سخن سنجی و زیبایی شناسی کلام است و ابزاری در دست سخنور می باشد که به کمک آن می تواند یک معنا را به شکل های گوناگون و از راه های مختلف بیان کند. شاهنامه اثر گرانمایه ادبیات ایران و جهان که نباید اهمیت و ارزش آن را تنها محدود به مضمون آن یعنی حماسه ملی بودن، دانست بلکه شاهنامه علاوه بر داشتن موضوعی گرانقدر، قدرت تصویرسازی و خیال پردازی های فردوسی قابل ستایش است. از ابزار هایی که فردوسی در خدمت تاثیرگذاری محتوا و پیام خود به کار گرفته است، علم بیان است. هدف این مطالعه بررسی چگونگی به کار رفت ارکان علم بیان که عبارتند از: تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه در داستان بیژن و منیزه است. نتایج به دست آمده از داده ها که با ابزار کتابخانه ای و سندکاوی جمع آوری شده است، نشان می دهد که فردوسی از هر چهار رکن علم بیان به طور موثر و به سزا در جهت تاثیرگذاری سخن خود بهره گرفته است که در این میان با توجه به نمودار، کنایه کاربرد بیشتری نسبت به دیگر ابعاد علم بیان داشته است.

Keywords:

فردوسی , شاهنامه , بیژن و منیژه , بلاغت , بیان