بررسی زمینه گرایش به نماد استعلایی در اشعار ابوالحسن ورزی

ابوالحسن ورزی، مترجم و غزل سرای سنتی معاصر است. از او سه اثر: سخن عش در سال 1358 ، صدای آشنا و ترانه های دارد در سال 1368 و افسانه عشق در سال 1378 چاپ شده است. نمادهای استعلایی (transcendental) به حقیقت، آرمان و ایده ی بنیادینی که در ورای اشیای طبیعی و کل طبیعت وجود دارد، اشاره دارد. سوال اصلی این پژوهش، این است که دلیل گرایش ورزی به نمادهای استعلایی چیست با پاسخ به این موضوع روشن می کنیم که مفاهیم معنوی این نمادها چگونه به تسلی خاطر رنجور شاعر کمک می کند. بال وپرواز؛ پرندگان مثل هما، شهباز و بلبل؛ خورشید؛ صبح و سحر؛ اجرام آسمانی مثل ستاره، کوکب و شهاب؛ چشمه؛ چنگ؛ شمع؛ کوه وقله؛ دریا از نمادهای استعلایی پربسامد در شعر ورزی است. نیز استغنا، دل، برتری بینش بر دانش، تعالی بخشی عشق و برتری عشق بر عقل و بازگشت به دوران خوش کودکی از عناصر استعلایی شعر اوست. گرایش ورزی به نمادهای استعلایی بیش از همه زمینه ی فردی دارد و نیز تحت تاثیر نگرش خاص او به طبیعت است و زمینه اجتماعی نیز دارد. استفاده از این نمادها برای شاعر که دچار ناکامی ها و دلزدگی از زندگی شخصی است، تسلی دهنده خاطر است. منزوی و تنهاتر شدن شاعر و تفکر او درباره مرگ و گذر زمان در دوره پایانی حیات و شاعری او همراه با گرایش بیشتر او به عروج و عناصر استعلایی است.

Keywords:

ابوالحسن ورزی , نماد , نمادپردازی استعلایی , شعر معاصر