بررسی شیوه های بهینه و کاربردی در آموزش زبان و ادب فارسی

فارسی زبان ملی و رسمی ایران و از مهم ترین عناصر فرهنگی زندگی ایرانیان است. زبان فارسی در عصر جدید با چند مسئله عمده روبروست. وضعیت آموزش زبان و ادبیات فارسی در رشته ای مانند علوم انسانی هم مناسب نیست. در تحقیقی که سال گذشته از سوی فرهنگستان زبان و ادب فارسی در میان دانش آموزان استان تهران صورت گرفته، مشخص شده است که دانش آموزان در رشته علوم انسانی، یعنی رشته ای که بیشتر با متون ادبیات فارسی و توانایی زبانی سر و کار دارد. بی توجهی به زبان فارسی در رشته تخصصی زبان و ادبیات فارسی نیز تا آنجاست که تنها 15 درصد واحدهای درسی این رشته به حوزه زبان فارسی بازمی گردد؛ در حالی که بیشترین استفاده، کاربرد و نیاز دانش آموختگان زبان و ادبیات فارسی در حوزه مهارت های زبانی است. برنامه درسی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه با مشکلات و آسیب های جدی مواجه است؛ از جمله تکراری بودن مباحث و واحدهای درسی تا مقطع دکتری؛ عدم استفاده از آثار جدید تالیفی و ترجمه ای در برنامه، کهنه بودن سرفصل ها و سیطره طیف سنتی بر برنامه های این رشته، انعکاس نیافتن تحولات کیفی ادبیات در دوران جدید در برنامه های درسی، نبود رشته یا درس هایی چون ادبیات معاصر، عامه، کودک، ایران باستان و داستانی و موضوعات جدید مانند رمان، داستان کوتاه، نماشنامه، فیلم نامه، توجه به حواشی ادبیات تا خود ادبیات و خلاقیت های ادبی، نبود برنامه هایی برای انتقال تجربیات نویسندگان و شاعران معاصر به دانشجویان، به حاشیه ادبیات رانده شدن دانشجویان به دلیل ضعف برنامه درسی دانشگاهی، ناکارآمدی دانشجویان به دلیل عدم توجه به مقوله هایی چون ادبیات معاصر، عدم استفاده برنامه ریزان رشته زبان و ادبیات فارسی از اختیارات قانونی برای تدوین دروس مورد نیاز به دلیل سنتی بودن است.

Keywords:

آموزش , زبان , ادبیات فارسی , راهکار