بهاره نام آور - دانشجوی دکترای آبیاری و زهکشی، گروه مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد،

تصمیم در مورد آب به عنوان یک منبع ملی، مستعد از تاثیرات سیاسی است. در بحث آب در طبیعت و بهره برداری از آن موضوعاتی وجود دارد که حکمرانی آب را متمایل به سخت گیری سیاسی می سازد. آنچه که مورد توجه است بررسی تعامل کامل میان سیاست ها ، قوانین، آیین نامه ها، جامعه مدنی، تولیدکنندگان، ارایه دهندگان خدمات آب و مصرف کنندگان آباست. در این مقاله در مورد تصمیم گیری سیاسی به منظور توسعه مدیریت منابع آب و به ویژه نقش حکومت و رابطه آن برای دستیابی به استفاده عاقلانه و پایدار از منابع برای تامین منافع عمومی بحث شده است. و عنوان شده است که سیستم حکومتی برای مدیریت منابع آب، می بایست روند تصمیم گیری را با توجه به حقوق دولت ها، شهروندان و نیز نیازها و خواسته های گروداران و گروه های ذینفع اجرا نماید. همچنین در این مقاله به بررسی دو مدل تصمیم گیری Rational و Polis ، پرداخته شد و مشخص گردید در حرکت از مدل تصمیم گیری منطقی به سمت مدل تصمیم گیری سیاسی، قوانین طبیعت با قوانین مشورتی جایگزین و در کنار منافع مادی و شخصی، منافع عمومی، ایده ها و تعامل نیز دیده می شوند. در بررسی مدل تصمیم گیری سیاسی، نوعی همگرایی در منافع حکومتی، دولتی و محلی مشاهده می شود.

تصمیم گیری سیاسی، مدل تصمیم گیری Polis ، مدل تصمیم گیری Rational ، مدیریت منابع آب.