اثربخشی آموزش فنون تصویرسازی – ارتباطی بر طلاق عاطفی زنان متاهل

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش فنون تصویرسازی–ارتباطی (ایماگوتراپی) بر طلاق عاطفی زنان متاهل انجام شد. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنانی متاهل بود که در نیمه دوم سال 1396 به دلیل تعارضات زناشویی به مراکز مشاوره شهر تهرانمراجعه کرده بودند که از میان این مراکز 2 مرکز مشاوره مهر و رهنمود به صورت در دسترس انتخاب و از میان مراجعان این 2 مرکز 30 نفر پس از کسب معیارهای ورود به پژوهش به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 15 نفر) و کنترل ( 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسه 90 دقیقه ای فنون تصویرسازی–ارتباطی (ایماگوتراپی) شرکت کردند. هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون به طلاق عاطفی گاتمن پاسخ دادند. برای تجزیه وتحلیل داده از روش های آماری توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین میانگین طلاق عاطفی زنان گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. بر اساس یافته های پژوهش میتوان نتیجه گرفت که آموزش مبتنی بر فنون تصویرسازی–ارتباطی (ایماگوتراپی)، طلاق عاطفی و زنان متاهل را بهبود بخشیده است.

Keywords:

آموزش فنون تصویرسازی–ارتباطی , طلاق عاطفی