تاثیر شدت های مختلف تمرینی مقاومتی و استقامتی بر بیان microRNA-103a در مغز استخوان موش های بزرگ سفید آزمایشگاهی نر سالمند

زمینه و هدف: سالمندی با کاهش توده استخوانی و افزایش تخریب ساختارهای استخوان شناخته می شود که در نتیجه باعث افزایش خطر شکستگی می شود. مطالعات قبلی تاثیر شیوه های مختلف تمرینی به تنهایی را بر پوکی استخوان نشان دادند، اما تحقیقات پیرامون مقایسه شیوه های مختلف تمرینی بر متابولیسم استخوان محدود است. هدف از مطالعه حاضر، تاثیر شدت های مختلف تمرینی مقاومتی و استقامتی بر بیان microRNA 103a و RUNX2 در مغز استخوان موش های بزرگ سفید آزمایشگاهی نر سالمند نژاد ویستار است. مواد و روشها: این مطالعه تجربی، بر روی 38 سر موش های آزمایشگاهی نر سالمند ( میانگین سن: 23 ماه، میانگین وزن: 438/27 گرم) نژاد ویستار انجام شد. موش های آزمایشگاهی در پنچ گروه مساوی هشت تایی شامل تمرینات مقاومتی و استقامتی با شدت متوسط و شدید و گروه کنترل بطور تصادفی تقسیم شدند. تمرین استقامتی و مقاومتی، پنج روز در هفته به مدت هشت هفته مطابق پروتکل تمرینی بود. بعد از پایان دوره تمرین بیان microRNA-103a و RUNX2 در بافت مغز استخوان تیبیا به روش RT–PCR اندازه گیری شدند. یافته ها: تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون کروسکال والیس با سطح P<0/05 انجام شد. این پژوهش نشان داد میزان بیان microRNA- 103a و p=microRNA103a و Runx2 و p=0/960 در گروه های تمرینی با شدت مختلف و گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: بررسی تغییرات ملکولی و سلولی استخوان پس از انجام چنین تمریناتی در مدت زمان بیشتر می تواند نتایج روشن تری را درباره تاثیرات مفید یا مضر این نوع تمرینات در افراد سالمند سالم و غیرفعال نشان دهد.

Keywords:

لاتین microRNA- 103a , RUNX2 تمرین استقامتی و مقاومتی , مغز استخوان