دیپلماسی دفاعی و دیپلماسی سیاسی

دیپلماسی دفاعی بخشی از سیاست های دولت است که نقش تعیین کننده ای در سیاست دفاعی کشورها ایفا می کند و هدف آن ایجاد شرایط سیاسی، ملی و بین المللی مطلوب برای حفظ و گسترش ارزش های ملی و حیاتی کشور در برابر دشمنان بالفعل و بالقوه دانست. دیپلماسی دفاعی با اهمیت دادن به عنصر پیشگیری، شرایطی را فراهم می کند که پیش از هر گونه برخوردی، واحد سیاسی بتواند منافع و هدف های خود را کسب نماید و به بهترین وجه، قدرت را در حوزه های گوناگون تقسیم کند. این مقاله با استفاده از روش اسنادی و بررسی دیپلماسی دفاعی چین، اروپا و انگلستان و ایران به جایگاه دیپلماسی دفاعی و دیپلماسی پرداخته است. بررسی روند دیپلماسی دفاعی و کارکردهای آن در کشورهای مختلف نشان می دهد که، دیپلماسی دفاعی باید بتواند زمینه های لازم برای غلبه بر هرج و مرج و تهدیدهای بازیگران را به وجود آورد. در چنین شرایطی دیپلماسی دفاعی بخشی از معادله ی قدرت در سیاست بین الملل محسوب می شود. به عبارتی هر چقدر قابلیت یک کشور برای مقابله با تهدیدها افزایش یابد، نیاز راهبردی چنین بازیگرانی برای بهره گیری از سازوکارهای متنوع تولید قدرت بیشتر می شود. دیپلماسی دفاعی، بخشی از فرایند مشروعیت کنش منطقه ای برای مقابله با تهدیدهاست. تهدیدها در محیط منطقه ای ایران در حال گسترش است و نیازمند دیپلماسی دفاعی است تا در عرصه سخت افزاری و نرم افزاری بتواند اعمال قدرت کند. دیپلماسی دفاعی، نوعی پیوند بین حوزه نظامی و سیاسی است و در حقیقت، فراهم کننده منابع قدرت در جهت اعمال سیاست ها و راهبردهای دفاعی کشور محسوب می شود. به عبارتی دیپلماسی دفاعی، وظیفه تجمع و تبدیل قدرت بالقوه به بالفعل را به منظور دفاع از تمامیت سرزمینی و سایر منافع ملی حیاتی کشور بر عهده دارد. نتایج مطالعات نشان می دهد که دیپلماسی در کشورهای بر اساس انگیزه و اهداف متفاوت صورت می پذیرد.

Keywords:

دیپلماسی دفاعی , دیپلماسی سیاسی , سیاست دفاعی