الگوهای طراحی معماری فضاهای آموزشی- درمانی دیابت با هدف افزایش حس تعلق

حس مکان عامل اصلی و تاثیرگذار برای تبدیل یک فضا به مکانی خاص با ویژگی های منحصر به فرد می باشد، این عوامل همان خصوصیات و شاخصه های حسی و رفتاری می باشد که در محیط پرورش یافته و زمینه ی اجاد حس تعلق مکانی را برای مراجعان بدان مرکز و عرصه را پدید می آورد. هدف از این پزوهش بررسی مولفه های حس تعلق و تعمیم نتایج حاصل از آن در مراکز آموزشی و درمانی ایرانی می باشد، آن مراکز جزئی از مهمترین بخش های هرجامعه ای محسوب می شوند بخش آموزش می تواند مانعی از ایجاد عارضه های ناشی از بیماری و درمان مانعی برای گسترش بیماری است، بیماری علاوه بر عارضه های روانی و روحی نیز به جای می گذارد که عدم توجه به این عوامل می تواند خساراتی غیرقابل جبران و بحران های هویتی را برای افراد به وجود آورد، در این پژوهش جامعه آماری مطالعه و بررسی برخی از مراکز آموزشی- درمانی می باشد که در آن از روش جمع آوری اطلاعات از طریق اسناد و متون کتابخانه ای استفاده شده است، روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و نوع استدلال قیاسی است و در نهایت نتایج بدست آمده مشخص می کند که این مراکز آموزشی- درمانی علاوه بر رفع نیازهای مردم سبب ایجاد نوعی ارتباطات اجتماعی و حس مکان و آرامش می شوند که خود از اهداف اصلی حس تعلق می باشد.

Keywords:

حس تعلق , مراکز آموزشی , درمانی , معماری