محمودرضا کی منش - مشاور معاونت ترافیک و حمل و نقل تهران
کامران رفیعی - دانشجوی دکتری راه و ترابری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران

زیر ساختارهای فیزیکی از قبیل، معابر، پل ها، تاسیسات زیرزمینی (گاز، مخابرات و…) وظیفه توزیع منابع و خدمات ضروری بین عامه مردم را بر عهده دارند و تهران روی این شالوه بنیانی بنا نهاده است . مدیریت چنین زیر ساختارهایی مقوله تازه ای نیست و در سازمان های متولی هر روز در زمینه تامین و تخصیص بودجه برای بهسازی و نگهداری آنها تصمیم گیری می شود. ولی شیوه و نوع سازمان دهی و فعالیت مدیریت فعلی، بیش از آنکه بر نیازها و واقعیت ها متکی باشد، به کارکرد سنتی و تجربی سازمان متولی، وابسته است. طبق آمار ارائه شده درسال 83 در تهران، حدود 8191744 متر مربع بزرگراه (در طول 311 کیلومتری) و 85373509 متر مربع معابر اصلی و فرعی (یعنی معادل 6567 کیلومتر راه دو خطه با عرض 13 متر) وجود دارد که میزان اعتبارات تخصیص یافته برای بازسازی و ترمیم این معابر بیش از 300 میلیارد ریال بوده است. با چنین سیستم عظیمی از معابر و با توجه به اعتبارات میلیاردی جهت ترمیم آنها، بکارگیری روش های نوین مدیریتی و یا به عبارتی سیستم مدیریت معابر (PMS) کاملاً ضروری است . به همین منظور، چنین سیستمی برای بخشی از معابر منطقه 6 تهران به صورت پایلوت اجرا گردید. جهت پیاده سازی این سیستم، ابتدا معابر مورد نظر قطعه بندی و کد گذاری شدند. سپس خرابی های هر قطعه مورد ارزیابی چشمی قرار گرفت. درنهایت خرابی برداشت شده همراه با داده های ترافیکی وسازه ای هر قطعه، وارد نرم افزار مدیریت روسازی گردید. از جمله قابلیت های این نرم افزار ارائه گزارشات در سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)بود. با استفاده از نرم افزار مذکور، تحلیلی از وضعیت موجود صورتگرفت و هر یک از قطعات بر اساس سه وضعیت خوب، متوسط و ضعیف طبقه بندی شدند. سپس با هدف ارتقاء وضعیت فعلی، یک برنامه ریزی 5 ساله برای اقدامات پیشگیرانه و اساسی هر قطعه ارائه گردید و نتایج کار در پایان برنامه ریزی نیز نمایش داده شد.

سیستم مدیریت روسازی ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، اولویت بندی