سکونتگاه مدنی روستای موته نمادی از نزاع پیروزمندانه مهندسان ایران قدیم بر طبیعت خشن

ایرانیان قدیم اساتید شناخت و بهره گیری از بهینه ترین وضعیت، در بدترین شرایط بوده اند. یکی از مصادیق این موضوع روستایی است به نام موته از توابع شهرستان میمه، که در شمال استان اصفهان واقع شده است. نزدیکترین چاه هایی که در فاصله 8 کیلومتری قنات حفر شده اند همگی از لحاظ کیفی دارای وضعیت نامطلوبی بوده و از لحاظ شور بودن و میزان اسیدیته آب های استحصالی از آن، جزء آب های با درجه کیفی نامناسب از لحاظ شرب و حتی کشاورزی محسوب می گردند. لیکن قنات موجود در این روستا دارای آب شیرین و گوارایی است، و از سوی دیگر آبدهی آن کمتر دچار نوسان و تغییرات شدید می شود و طبیعتا شکل گیری سکونتگاه مدنی در محدوده جغرافیایی این روستا مرهون در دسترس قرار گرفتن آب، آن هم از نوع شیرین در این ناحیه بوده است. در این مقاله سعی بر آن است تا دلایل انتخاب درست ساختگاه قنات موته در این ناحیه را بیان کرده و به بررسی این امر بپردازیم که چگونه قنات مذکور، آب شیرین و پایدار را بر خلاف سایر منابع آبی اطراف، تحویل سکنه روستا می داده و تاثیر سد زیرزمینی طبیعی موجود در ناحیه چه بوده است تا بدین وسیله این جنبه از علم پیشینیانمان در انتخاب بهترین و بهینه ترین ساختگاه ممکن (که متاسفانه تا حدود زیادی مکتوم مانده است)، شرح داده شده و بررسی شود.

Keywords:

انتخاب ساختگاه قنات , تراوایی , رسوب شناسی , چند شاخه کردن تره کار , قنات موته