عدم سازگاری زیست محیطی حشره کش تیامتوکسام با سن شکارگر Orius albidipennis بر پایه اندازه گیری فعالیت آنزیم آلفا-آمیلاز

امنیت غذایی در حوزه کشاورزی به مفهوم تولید محصول سالم برای داشتن جامعه ای سالم و پویا است. این مهم، مستلزم کاربرد حشره کش های کم خطر برای محیط زیست می باشد که دشمنان طبیعی بخش مهمی از آن را تشکیل می دهند. امروزه برای مدیریت آفات گلخانه ای و مزرعه ای کاربرد حشره کش های نئونیکوتینویید مانند تیامتوکسام به دلیل عملکرد انتخابی به نفع مهره دان بسیار توسعه یافته است. صرفنظر از کنترل موفق آفات توسط نئونیکوتینوییدها، اما برای رسیدن به یک کشاورزی پایدار نباید از تاثیر این ترکیبات روی موجودات غیرهدف از جمله شکارگرها به عنوان سطح بعدی زنجیره غذایی غافل شد. در این پژوهش اثر باقیمانده خشک تیامتوکسام روی برگ خیار بر فعالیت آنزیم آلفا-آمیلاز (یک آنزیم مهم در متابولیسم) سن شکارگر O. albidipennis (Hemiptera: Anthocoridae) (شکارگر مهم آفات) در دو زمان متوالی پس از تیمار بررسی شد. نتایج این پژوهش حاکی از کاهش فعالیت این آنزیم در مراحل نابالغ و بالغ شکارگر مذکور، پس از محلول پاشی گیاه با تیامتوکسام بود. همچنین این کاهش با گذشت زمان شدیدتر شد. کاهش سطح فعالیت آنزیم آلفا-آمیلاز با ایجاد اختلال در متابولیسم حشره می تواند شایستگی شکارگر در طبیعت را به خصوص در شرایط بحرانی مانند کمبود شکار پس از سمپاشی محصول کاهش دهد. بنابراین با توجه به اثرات زیست محیطی منفی تیامتوکسام روی مراحل زیستی فعال شکارگر، کاربرد هم زمان این دو عامل در برنامه های مدیریت تلفیقی آفات توصیه نمی شود. تحقیقات جامع تر در رابطه با اثرات بیولوژیک و فیزیولوژیکی مرتبط با کاربرد تیامتوکسام روی این شکارگر به ویژه در شرایط مزرعه ضرورری به نظر می رسد.

Keywords:

اثرات باقیمانده , زنجیره غذایی , تیامتوکسام , شکارگر Orius albidipennis , کنترل بیولوژیک