بهینه سازی سیستم تعلیق خودرو با استفاده از الگوریتم ژنتیک

یکی از مسائل مهم در زمینه طراحی خودروها، مناسب بودن وضعیت خوشسواری خودروها و کاهش انتقال ارتعاشات جادهای به راننده میباشد. در این مقاله بهینه سازی سیستم تعلیق برای یک مدل خودرو انجام میشود. مدل مورد بررسی، یک مدل ساده شده دو درجه آزادی است که یک درجه برای جرم معلق (مجموع جرم راننده، بدنه خودرو و صندلی) و دیگری برای جرم نامعلق خودرو (تایر و قطعات متصل به آن) میباشد. برای مدل کردن اثر ناهمواری جاده، از یک پروفیل تابع سینوسی متغیر با زمان استفاده میشود. در ابتدا معادلات حاکم بر سیستم استخراج و سپس به کمک روش تبدیل لاپلاس، پاسخ جرم معلق به صورت تحلیلی محاسبه می گردد. پس از آن بهینه سازی با هدف حداقل کردن جابجایی جرم معلق (سرنشین های خودرو) انجام میشود. متغیرهای طراحی در این سیستم شامل سفتیها، ضرایب دمپر، جرم های معلق و نامعلق و قیود طراحی مقادیر جرم های معلق و نامعلق و سفتی ها و ضرایب دمپر آنها می باشند. در نتایج حاصل، تاثیر بهینه سازی پارامترهای طراحی بر کاهش جابجایی جرم معلق سیستم به خوبی قابل رویت است . نتایج نشان می دهند که افزایش مقدار جرم معلق، و ضریب میرایی تایر و جرم معلق، میزان راحتی راننده بیشتر خواهد شد.

Keywords:

بهینه سازی , مدل یک چهارم خودرو , سفتی , ضریب میرایی , جرم معلق