وحید مبارک - دانشیار دانشکده ادبیات فارسی – دانشگاه رازی کرمانشاه
لیلی بیگلری - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی گرایش محض دانشکده ادبیات فارسی دانشگاه رازی کرمانشاه

لغت شخصیت (personality) از ریشه کلمه لاتین پرسونا گرفته شده. این کلمه به نقاب یا ماسکی گفته شدمی که بازیگران5 تئاتر در یونان5 قدیم به صورت خورد میزدند و به مرور معنای آن گستردهتر شد و نقشی را که بازیگر ادا میکرد نیز دربر گرفت؛ بنابراین، مفهوم اصلی و اولیه شخصیت تصویری سوری و اجتماعی است و براساس نقشی که فرد در جامعه بازی میکند ترسیم میشود؛ یعنی درواقع فرد به اجتماع خود شخصیت عرضه میکند که جامعه براساس آن او را ارزیابی میکند. شخصیت را بر مبنای صفات بارز و مسلط فرد نیز برونگرا، درونگرا، یا پرخاشگر و امثال آن تعریف کرده اند . شخصیت پردازی از عناصر مهم در داستان است؛ زیرا به وسیله همین کنش و واکنش های شخصیت است که حوادث شکل میگیرد. پیشینه کارگیری به شخصیت در شعر داستانی، به قدمت نخستین متون ادبی میرسد. شاعران زیادی از این روش استفاده کرده اند. از بین معاصران، مهدی اخوان ثالث به پردازش شخصیت توجه بسیاری داشته. در این مقاله سعی شده به تحلیل شعرهای اخوان براساس سه اصل گفتوگو زاویه دید ، و پویایی بررسی شود.

شخصیت، شخصیتپردازی، پویایی، زاویه دید، گفتوگو