مریم مختاری - استادیار دانشگاه، دانشگاه یزد، پردیس فنی و مهندسی، دانشکده مهندسی عمران

فناوریهای عملیات حرارتی جایگاه مهمی را در بازسازی و ترمیم خاکها و رسوبات آلوده به هیدروکربنها دارند چراکه قادرند به سرعت و به صورت اطمینان بخشی نیازهای استانداردهای پاکسازی را برآورده کنند. با این وجود دماهای بالای پایدار میتوانند انرژی زیادی مصرف کنند و به خواص خاک آسیب برسانند. بر خلاف کاربرد وسیع و غالب بازسازی حرارتی، کارهای کمی جهت بهبود سازگاری محیطی و قابلیت پایداری این نوع فناوریها انجام شده است. در این تحقیق، چند فناوری عملیات حرارتی رایج برای خاکهای آلوده به هیدروکربن مورد بررسی قرار گرفته است، تاثیرات محیطی بالقوه آنها را ارزیابی شده و چارچوبهایی را برای توسعه پایدار و کم اثر بر اساس توجه جامع به مقررات آب و انرژی، بوم شناسی اکوسیستم و علوم خاک پیشنهاد شده است. انتخاب مناسب روش حرارتی به سناریوی آلوده سازی (شامل نوع هیدروکربنهای موجود) و ملاحظات خاص محل مانند خواص خاک، دسترسی به آب و حساسیت گرمایی خاکها آلوده شده بستگی دارد. به طور کل، همگرایی مهندسی فرایندهای عملیاتی با علوم خاک، بومشناسی اکوسیستم و تحقیق در زیست شناسی گیاهی برای پر کردن جای خالی دانش اساسی و بهبود بازدهی حذف آلاینده و قابلیت پایداری فناوریهای حرارتی ضروری است.

تجزیه خاک، بازیابی زمین، آلودگی هیدروکربن، فناوری حرارتی، سازگاری محیط زیستی