تاثیر جانمایی میکروپایل بر طراحی فونداسیون های مرکب رادیه-میکروپایل مستقر بر خاکهای ماسه ای

لایه های سطحی در بسیاری از شهرهای ساحلی جنوب دریای خزر را خاکهای ماسه ای تشکیل داده است. این خاکها غالبا ریزدانه، شل تا متوسط، یکنواخت و اشباع هستند و با توجه به شرایط لرزه خیزی منطقه در بسیاری اعماق سطحی مستعد رخداد پدیده روانگرایی میباشند. از طرف دیگر گسترش شهرها به ویژه شهرهای بندری و بزرگ سبب گسترش ساختمانهای بلند مرتبه در این شهرها شده است. از این رو در طراحی فونداسیون این سازه ها، دو مقوله اصلی با عنوان تامین ظرفیت باربری مجاز و کنترل ناپایداری ناشی از احتمال رخداد روانگرایی مطرح میباشد. از جمله روشهای رایج در طراحی فونداسیونهای سازه های مذکور استفاده از میکروپایل بصورت تلفیق با پی رادیه است تا ضمن افزایش باربری فونداسیون، با ایجاد تزریق سیمان مشکل روانگرایی سایت را نیز رفع نماید. منتها در طراحی سیستم فونداسیون مرکب رادیه-میکروپایل چند نکته اساسی مورد ابهام یا نگرانی مهندسین سازه میباشد. سختی مناسب سیستم فونداسیون، اندرکنش مناسب رادیه و میکروپایل، جانمایی مناسب میکروپایلها و اندرکنش مناسب خاک-سازه از جمله این موارد است. در این مطالعه با استفاده از روش عددی اجزای محدود و به کمک نرم افزارهای رایج تحلیل و طراحی فونداسیون، اندرکنش خاک-رادیه-میکروپایل- روسازه از جنبه های مختلف از جمله تاثیر پارامترهای آرایش میکروپایل، وجود دیوار برشی، ضخامت رادیه، سختی محوری سازهای و ژئوتکنیکی میکروپایل، سختی خاک بستر در طراحی این نوع از سیستم فونداسیون مورد ارزیابی قرار گرفته است. از مشخصات خاک ماسه ای انزلی در مدلسازی استفاده شده است و سازه های آزمایشی با ابعاد و مشخصات متداول و مشابه سازه های موجود در این شهرستان در نظر گرفته شده است. نتایج نشان داده است که هم محور بودن میکروپایل (یا گروه میکروپایل) با مرکز ستون یا محور دیوارهای برشی در بسیاری موارد عملکرد فنی و اقتصادی مناسبتری نسبت به سایر آرایشهای میکروپایل خواهد داشت.