توسعه پایدار و آمایش سرزمین، دو مفهوم مهم در محیط زیست

جغرافیای انسانی ، جغرافیای اجتماعی و جغرافیای فرهنگی سه رویکرد اساسی هستند که به بررسی روابط انسان و گروه های انسانی با محیط می پردازند. در مطالعات و به خصوص برنامه ریزیهای اجتماعی و فرهنگی در جوامع مختلف، پرداختن به چنین رویکردهایی اساسی است و بسیاری از کشورها در برنامه ریزهای فرهنگی و برنامه های توسعه خود، از مطالعات مربوط به آن بهره می برند. در فرایند توسعه درازمدت، بهره برداری بهینه از تمامی منابع سرزمین، پیوستگی های متقابل بین مناطق و جوامع ساکن در آن ها را عمق خواهد بخشید. حفظ و تقویت ساختارهای فرهنگی هر منطقه از یکسو و تلاش در بسط و گسترش فرهنگ ملی در پهنه سرزمین به طور هم زمان و بدون تبعیض، درمجموع به تقویت ساختار فرهنگی هویت می انجامد و زمینه مطمئنی برای پایداری فرهنگی و هویتی در فرایند جهانی شدن به وجود خواهد آورد. درصورتیکه اطلاعات و تحلیلهای آن مبتنی بر مطالعات و تحقیقات علمی ازیک طرف و شناخت فرهنگ بومی و محلی از سویی دیگر بوده و برنامه ریزیها نیز بر طبق آن تحقیقات، تجارب و فرا تحلیلهای برخاسته از آن ها باشد. در این راه میبایست جوامع منطقه ای با انواع ویژگیهای فرهنگی و اجتماعی، جغرافیایی و تاریخی، نژادی و قومی، زبانی و گویشی، دینی و مذهبی و غیره بررسی و هرگونه برنامه ریزی و ساماندهی با توجه به آن ها صورت گیرد. باید به دنبال فضاسازی حساب شده ای گشت که بدون پارهپاره شدن کشور، اقوام و ادیان مختلف بتوانند از رضایت نسبی در کشور برخوردار بوده و خود را بخشی از هویت ایرانزمین بدانند و به خواستهای تجزیه طلبانه به عنوان تنها راه حل متوسل نشوند.

Keywords:

توسعه پایدار , آمایش سرزمین , پایداری فرهنگی و هویتی