بررسی زیست انباشت و زیست بزرگ شدگی میکروپلاستیک ها در برخی آبزیان خلیج فارس

بالا بودن زیست دسترس پذیری آلاینده های انسان زاد در محیط های دریایی، نگرانی هایی را در ارتباط با مصرف غذاهای دریایی ایجاد کرده است. در این پژوهش، زیست انباشت bioaccumulation و زیست بزرگ شدگی biomagnification ذرات میکروپلاستیک در 5 گونه پر مصرف از آبزیان خلیج فارس شامل میگوی ببری سبز P. semisulcatus ، خرچنگ شناگر آبی ( armatus P. )، ماهی مید L. klunzingeri ، ماهی زمین کن P. indicus ، و ماهی هامور sE. coioide بررسی شد. از میان گونه های بررسی شده، ماهی هامور با میانگین 1/58 قطعه میکروپلاستیک در 10 گرم ماهیچه و میگوی ببری سبز با میانگین 3/23 قطعه در 10 گرم ماهیچه به ترتیب کمترین و بیشترین آلودگی به میکروپلاستیک را نشان دادند. نتایج بررسی زیست بزرگ شدگی نشان داد که میکروپلاستیک ها از راه زنجیره غذایی به سطوح بالاتر منتقل نمی شوند. ارزیابی خطر سلامت نیز نشان داد که مصرف کنترل نشده غذاهای دریایی می تواند سلامت انسان را به دلیل وجود ذرات میکروپلاستیک به خطر بیندازد. بنابراین، کنترل ورود پلاستیک ها/میکروپلاستیک ها به محیط های دریایی امری ضروری به نظر می رسد.

Keywords:

میکروپلاستیک , آبزیان , زیست انباشت , زیست بزرگ شدگی , غذاهای دریایی , خلیج فارس