پگاه قشلاقی - دانشجوی دکتری شیلات (تولید و بهره برداری)، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان
مسلم دلیری - گروه شیلات، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان
احسان کامرانی - گروه شیلات، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان
ابوالفضل ناجی - گروه شیلات، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان

نیاز روزافزون جامعه جهانی به آب شیرین از یک سو و کاهش منابع طبیعی آب شیرین از سوی دیگر، باعث گردید که استفاده از صنعت شیرین سازی آب دریا در سراسر دنیا به ویژه کشورهای خشک و نیمه خشک (از جمله کشورهای حوضه خلیج فارس) گسترش یابد. اما راه بهره برداری پایدار از این صنعت، رعایت الزامات زیست محیطی پیش از احداث کارخانه های آب شیرین کن و یا حتی در حین بهره برداری از آنها است. طی تحقیقات صورت گرفته افزایش شوری ناشی از تخلیه پساب آب شیرین کن ها در محیط های دریایی، منجر به مرگ سلولی موجودات آبزی خصوصا آبزیان کم تحرک به علت کمبود آب بدن می گردد. در حال حاضر، ظرفیت روزانه واحد های آب شیرینکن در حوضه خلیج فارس 11 میلیون متر مکعب در روز می باشد که که برابر با نیمی از تولید جهانی است. تخلیه پساب این حجم از آب در محیط نیمه بسته خلیج فارس در طول سال های اخیر به دنبال توسعه شیرین سازی آب، با داشتن اثرات منفی بالقوه (افزایش دما و شوری و شوری و تغلیظ آلودگی های فلزات سنگین)، نگرانی های جدی را به همراه داشته است که به نظر می رسد در این زمینه نیاز به بررسی های علمی و دقیق بیشتر می باشد. از آنجایی که محل احداث آب شیرین کن ها در نزدیک سواحل دریاها بوده و پساب های آن در محل های کم عمق دریا ، بدون رعایت فاصله لازم از جنگل های حرا در جزایر و همچنین محل تخم ریزی آبزیان و ماهیان کرانه ای به دریا تخلیه می شوند، پیش بینی می شود که در آینده اثرات جبران ناپذیری بر محیط زیست دریایی و در نتیجه حیات آبزیان در نواحی ساحلی در بر داشته باشد.. در این مطالعه، به بررسی اثرات زیست محیطی بالقوه تخلیه پساب آب شیرین کن ها (مانند افزایش شوری و تغلیظ آلودگی ها) در اکوسیستم های ساحلی و دریایی پرداخته می شود

آب شیرین کن دریایی، اکوسیستم خلیج فارس، پساب آب شیرین کن، محیط زیست دریایی