روشی مبتنی بر هستان شناسی برای غلبه بر چالشهای تعامل پذیری معنایی در چرخه خودتطبیقی توزیع شده

یکی از مسائلی که در حال حاضر در حوزه سیستم هایی که با نام سیستم های خودتطبیقی شناخته می شوند، پدید آمدن محیطهای با نام توزیع شده است که در آن، تعداد متعددی از عامل ها و سیستم های نرم افزاری خود تطبیقی وجود دارند که از نظر جغرافیایی و یا کنترلی (ساختاری به صورت نامتمرکز قرار داشته ولی با یکدیگر در حال تعامل و ارتباط اند. بنابراین یکی از حوزه های بحث و چالش های موجودر در این زمینه، مسئله برقراری ارتباط و ساز رو کاری برای تعاملات عامل ها و مولفه ها در محیطهای توزیع شده است. در این پژوهش با درنظر گرفتن کارهای انجام شده در این حوزه به این نتیجه رسیده ایم، که فقدان ارتباطات با نوعی قابلیت درک مشترک برای تمام عناصر موجود در چرخه های توزیع شده خود تطبیقی احساس می شود، بنابراین ماهیت این ارتباطات را بر مبنای معانی و درک مشترک عناصر از آن، در نظر گرفته ایم و این موضوع را با عنوان تعامل پذیری معنایی مطرح کرده ایم. مسئله تعامل پذیری معنایی برای ارتباط مستقیم عامل های نرم افزاری موجود در چرخه خودتطبیقی و محیط های توزیع شده از جمله مباحث ویژهای است که اخیرا توجه زیادی را به خود جلب نموده است، در این بین با در نظر گرفتن چالش های معنایی؛ همانند ناهمگون بودن ساختارهای موجود و نیاز به ایجاد ساختاری یکپارچه، روند پژوهش خود را پی گرفته و در ادامه برای فائق آمدن بر فقدان روش های ارتباطی موجود، روشی مبتنی بر هستان شناسی را ارائه داده ایم که توسط آن اجزاء محیطهای توزیع شده قادر خواهند بود با یکدیگر تعامل پذیری معنایی و موثری داشت باشند. در نهایت با ارائه معیارهایی برای سنجش کارآمدی روش پیشنهادی در محیطهای توزیع شده(مانند زمان تطبیق و هزینه تطبیق) و همچنین سنجه هایی در رابطه با مقبولیت هستان شناسی (مانند تنوع وراثتی، تنوع ویژگی و تنوع ارتباط ) پیشنهادی، آن را در قالب شبیه سازی در یک مطالعه موردی به کار برده و خروجی های حاصل از آن را بازگو کرده ایم و در پایان، در مورد مزایایی روش پیشنهادی و همچنین محدودیتهای حاصل از آن به بررسی و نتیجه گیری پرداخته ایم.

Keywords:

تعامل پذیری , تعامل پذیری معنایی , چرخه خودتطبیق , هستان شناسی , چالش های معنایی , سیستم های توزیع شده