محسن شهروسوند - مرکز تحقیقات نانوبیوتکنولوژی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه اله، تهران، ایران
مرضیه قلاسی - گروه سلولی و ملکولی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه خوارزمی، پردیس کرج، ایران
علی اکبر کریمی زارچی - مرکز تحقیقات نانوبیوتکنولوژی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه اله، تهران، ایران
علی سلیمی - مرکز تحقیقات نانوبیوتکنولوژی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه اله، تهران، ایران

هرچند ساخت داربست های پلیمری برای مهندسی بافت سال هاست مورد استفاده قرار می گیرد، با این وجود، پژوهش برای یافتن بهترین ماده برای ساخت داربست که رشد و تمایز سلولها را تقویت کند، همچنان ادامه دارد. هدف این پژوهش ساخت پلی یورتان آبدوست شده توسط پلی هیدروکسی اتیل متاکریلات شبکه ای شده، حاوی نانوکریستالهای سلولزی می باشد که قابلیت استفاده برای ساخت داربست های مهندسی بافت را دارد. نانوکریستالهای سلولز توسط هیدرولیز اسیدی میکروالیاف سلولزی تهیه شدند ک طول آنها در حدود 100 و قطر آنها کمتر از 10 نانومتر است. هیدروکسی اتیل متاکریلات توسط یک عامل شبکه ای کننده نوین که در اثر واکنش هیدروکسی اتیل متاکریلات و هگزا متیلن دی ایزوسیانات در نسبت مولی 2 به 1 سنتز شد. فیلم های پلیمری که به صورت شبکه های نیمه در هم نفوذ کننده بودند در ترکیب درصدهای مختلف از نانوذرات تهیه شدند. از فیلم های نانوکامپوزیتی حاصل آزمون هایی همچون طیف سنجی مادون قرمز، طیف سنجی رزونامنس مغناطیسی هسته، عکسبرداری الکترونی روبشی و عبوری، آزمون مکانیکی و آزمون زیست سازگاری تهیه شد. نتایج نشان داد حضور زنجیره های شبکه ای شده پلی هیدروکسی اتیل متاکریلات آبدوستی و زیست سازگاری فیلم های پلی یورتانی را بهبود بخشیده بود. همچنین خواص فیزیکی و مکانیکی فیلم های پلی یورتانی با افزایش مقدار نانوذرات موجود در آنها بهبود یافته بود. همه نمونه ها غیر سمی بودند و می توانند به عنوان یک انتخاب مناسب به منظور ساخت داربست های مهندسی بافت مورد استفاده قرار بگیرند.

پلی یورتان، پلی هیدروکسی اتیل متاکریلات، نانوکریستال های سلولزی، آبدوستی، زیست سازگاری، مهندسی بافت